Пасля таго праз паўгоду
Ў марцы ж мяне на свабоду,
Дзякуй Богу, адпусцілі
У той дзень, як і хрысцілі
Прывялі мяне да вёскі,
Пазбіралі шмат суседаў!..
Кожны гаварыў, што ведаў:
Як я тут, калі радзіўся,
Як і бацька мой жаніўся...
Паказалі усё чыста,
І што імя мне Каліста,
Што завуць мяне Ліндарка,
Так, на смех, што чыста гол,
Як ліндар, што на фальварку:
Весь маёнтак - ён ды вол
Што і бацька б, можа, шчэры
Не зрабіў такую ласку
Навет дома не абедаць!
Раздабыў усе паперы,
Запісаў мяне у сказку..
Я ж тут ляжу, і ні рэчы,
Што там стары гаспадара.
Прадаў усе свае злыдні;
Надта есці стаў памногу
І паправіўсь, дзякуй Богу
Ты, брадзяжка,
Сакрыў званне, будзе цяжка:
Сорак розаг, потым роты!
Скажы лепей - адкуль, хто
Я і спомніў сабе тое,
Як вучыў там той з астрога:
«Знаць не знаю я нічога
(Задаваць-то ужо чосу!).
Той судзебнік маладзенькі,
Якраз у дзень Звеставання*,
Клічуць мяне да дапросу
(Задаваць-то ужо чосу!)