Құлагер, қоштасқаным ел алдында,

Жемтігің қалды сенің Жыландыға.

Айрылып жанындағы жалғыз сенен,

Қайтты нең, тұрмаған соң жылады да.

Құлагер, жануарым, пырағым-ай,

Қалдың-ау Ерейменде, шырағым-ай!

Сенікі, менікі емес, қарға, кұзғын!

Оқи бер Құлагерге құраныңды-ай…

Көзіңнен айналайын тостағандай,

Қияр ем сені нағып тастағанға-ай;

Басыңды итке неге иіскетейін,

Ерте-кеш құшақтамай жас баламдай!

Құлагер, қош-қош атым, жолдасым-ай!

Мен білдім түнесем де тұрмасыңды-ай.

Тигізбей топыраққа, жоғары іліп

Сақтармын өле-өлгенше қу басыңды-ай!»

Соны айтып Құлагердің басын кесті,

Көрген жан: «Қайтсін шіркін, асыл!»- десті.

Достары: «Қайран ер-ай, обал-айлап»,

Қастары: «Сол сыйымен барсын!»