биені шырқыратып кетеді. Бұл қызыққа, құрметке сойылған құрмалдық қой, — деп Күзембайдың бәйбішесі масаттана күлді.

— Әне, Шоқанжан, ана шешеңнің айтқанын ұғып ал. Мал адам керегіне жаралады. Қызыққа ұстағанның қырсығы жоқ дейді. Қасқыр да жеп кететін құлын деп отыр, — деген Айғаным өзі Шоқанның әлгі бір балалық жан ашығыш ойын сейілткендей болды.

Құлын етін жеп, күн қайта аттанған жолаушылар суыт тартты. Кешкі салқынмен алыс жолдың біраз