Ойының осылсын, ойының осылғыр. Үсті-бастан сау тамтық жоқ, алым-жұлым боп. Шық былай, сүміреймей.
Осымен мен құтылдым. Енді апам Нәзира әпкеме ауысты.
− Сенің не ауруың бар осы, жұмсаған жерге жоғалып кететін. Мына тұрған үйден елеуіш әкеле қой дегеніме дәл бір шай қайнатым уақыт болған шығар.
− Елеуіштері бос емес, өздері ұн елеп жатыр екен, күтіп отырып қалдым.
− Әйтеу, сылтау тапсаңшы. Айтпады деме, бір күні шашың. ды талдап жұлам.
Нәзира әпкем зәре-құты қашып үндемейді.
− Неғып тұрсың енді селтиіп, еле анау ұнды! - дейді апам зекіп.
Осымен Нәзира әпкем де құтылады.
Біз, балалар, қарнымыз сыздағанша атала көжеге тойып,