Мен қағазға «м. с. с.» деген үш әріпті асығыс жаздым да, Күләнға ұсындым.
- Бұл не?
- Taп өзің.
Күлән қайдан білейін дегендей иығын қомпаң еткізді. Мен енді өзім талдап айта бастадым:
- Мынау «м» мен деген сөз.
- «с» ше?
- Сені деген сөз.
- Ал мына «с»?
Менің тілім байланып қалды. Маңдайымнан бұрқ етіп тер де шығып кетсе керек. Өйткені пәленің бәрі осы соңғы «с»-да жатыр еді.
- Ал айт? Бұл не деген сөз?
- Тап өзің?
Дәл осы кезде қоңырау сыңғыр ете қалды. Сабақ бітті.
Жамыраған қозыдай боп